Ontgruid
Het dörp is mij ontgruid of umgekeerd
achter de glaozen aandere gezichten
of nog dezölfde, allèn meer verweerd
de hoezen die nog aal te suffen staot
ze laot zuk tot een glömlach niet verplichten
as ik daor kuier deur de olde straot
mien oog zöch de vertrouwde dakkapel
mien kaomer, mien geworstel met het leven
waor 'k daachde an wat kwam, an wat nou is
en as dan net een wolk de zun verduustert
is 't of e knipoogt en van boven fluustert:
geheimen bint hier veilig, kom, vertel!
een monotoon geluud dringt tot mij deur
zo unmiskenbaor met mien jeugd verweven
dat ik het dizze dag veur 't eerst pas heur
de treinen riedt al lang 't station veurbij
van waoroet ik in dreumen wieder reisde
waor in die jaoren 't eindpunt lag veur mij
de raodsels oet die tied, nou bint het feiten
en meer bewust van wa'k hier achterlaot
bind ik mij lös van dizze olde straot.
* * * * * * * * * *
Dodenherdenking
Wij gungen langs de vriendelijke wegen
zo stil al op dit vrogge aovenduur
de trommelstokken roffelden secuur
het ritme dat de voeten deu bewegen
wied vot de pluum van een vergeten vuur
een vrouw stun stil op 't pad dat zij wol vegen
en boven rechtgeknipte boerenhegen
kleurde halfstok het rood-wit-blauw de muur
het stilst de jonge kerels die hier bleven
met um heur toe de prunussen in blui
belofte van een nei begun, van grui
die heur dat uur veurgoed ontnummen is
mien haand gledt naost mij naor het jonge leven
dan gruit in mij de angst, ontsteltenis.
Het dörp is mij ontgruid of umgekeerd
achter de glaozen aandere gezichten
of nog dezölfde, allèn meer verweerd
de hoezen die nog aal te suffen staot
ze laot zuk tot een glömlach niet verplichten
as ik daor kuier deur de olde straot
mien oog zöch de vertrouwde dakkapel
mien kaomer, mien geworstel met het leven
waor 'k daachde an wat kwam, an wat nou is
en as dan net een wolk de zun verduustert
is 't of e knipoogt en van boven fluustert:
geheimen bint hier veilig, kom, vertel!
een monotoon geluud dringt tot mij deur
zo unmiskenbaor met mien jeugd verweven
dat ik het dizze dag veur 't eerst pas heur
de treinen riedt al lang 't station veurbij
van waoroet ik in dreumen wieder reisde
waor in die jaoren 't eindpunt lag veur mij
de raodsels oet die tied, nou bint het feiten
en meer bewust van wa'k hier achterlaot
bind ik mij lös van dizze olde straot.
* * * * * * * * * *
Dodenherdenking
Wij gungen langs de vriendelijke wegen
zo stil al op dit vrogge aovenduur
de trommelstokken roffelden secuur
het ritme dat de voeten deu bewegen
wied vot de pluum van een vergeten vuur
een vrouw stun stil op 't pad dat zij wol vegen
en boven rechtgeknipte boerenhegen
kleurde halfstok het rood-wit-blauw de muur
het stilst de jonge kerels die hier bleven
met um heur toe de prunussen in blui
belofte van een nei begun, van grui
die heur dat uur veurgoed ontnummen is
mien haand gledt naost mij naor het jonge leven
dan gruit in mij de angst, ontsteltenis.